سخت بيزار ازدل ودست وزبان بودن/ جمله تن،چون در دريا چشم/ پاي تا سرچون صدف گوش است/ ليک در ژرفاي خاموشي،ناگهان بي اختيار از خويش مي پرسد/ کان چه حال بود؟/ آنچه ميديدم ومي ديدند/ بودخوابي يا خيالي بود/ خامش اي آوازه خوان خاموش/ در کدامين پرده ميگويي/ ور کدامين شور يابيداد/ باکدامين دلنشين گلبانگ،ميخواهي/ اين شکسته خاطر پژمرده را ازغم کني آزاد؟